Door Annemarie van Ginkel voor wijkkrant Klarendal
Vishandel in Klarendal
De vis is Jochem met de paplepel ingegoten. Zijn vader was één van de bekendste vishandelaren in Arnhem en daarbuiten. Zijn viswinkel was onderaan de Klarendalseweg. Jochem hielp zijn vader en leerde zo alles over het vak. Rond zijn twintigste begon hij voor zichzelf. Met zijn kar ging hij iedere dag op pad. “Ik begon om half 7. Om 9 uur was ik op mijn standplaats, daar bleef ik dan tot 18.00 uur. Daarna nog opruimen en schoonmaken, ik was meestal pas om 20.30 thuis. En dan ’s avonds nog in de keuken, want we maakten alles zelf. Ovenschotels, roerbakvis, noem het maar op.” Een man met liefde voor zijn vak en voor zijn klanten.
Voor elkaar
Maar het is zwaar werk. Zijn lichaam kan het niet goed meer aan. Op doktersadvies moet hij het veel rustiger aan gaan doen. Dus een streep eronder. Jochem heeft er moeite mee. “Ik wilde niet afbouwen, dat is emotioneel te zwaar.” zegt hij. De tranen staan bijna in zijn ogen als hij vertelt: “Ik ben hier geboren, hier ken ik iedereen. Hier stond ik altijd met plezier. Je doet wat voor mekaar op Klarendal. Een visje weggeven aan mensen die het moeilijk hebben. Dat deed je gewoon. Maar als ze geld hebben, dan komen ze ook.”
Sponsor prijsvraag
Met de bon die je bij de wijkkrant kon winnen kon je voor tien euro vis halen bij de viskraam. “Die werd vaak door Turkse mensen ingeleverd”, zegt Jochem. “En daarna bleven ze komen. Ik had nergens zoveel Turkse klanten als hier in Klarendal.” Jochems klantenkring in Klarendal is hem dierbaar. Hij werd regelmatig gebeld met de vraag of hij een speciale vis kon meebrengen. Of honderd haringen voor de carnavalsvereniging. En dat deed Jochem dan.
Nauwelijks vakantie
Eens per jaar wilde zijn vrouw graag met hem op vakantie. Maar dan misten de klanten hem. En hij de klanten. Stonden ze met de caravan in Noord Limburg, ging hij toch nog maar even terug aan het einde van de week. Zodat hij eigenlijk niet aan vakantie toekwam. Op het laatst gingen ze daarom met het vliegtuig. “Dan kun je tenminste niet voortijdig terug” had zijn vrouw gezegd. Dan had Jochem een week nodig om een beetje los te komen, pas de tweede week kon hij er echt van genieten.
Van viskraam naar biljartcentrum
Een visboer met hart en ziel dus. Maar zijn lichaam kan het niet meer aan. Op het laatst moest hij twee dagen bijkomen als hij een dag gewerkt had. Het ging niet meer. Nu komt er wel meer tijd voor Jochems hobby’s. Hij is trots op de biljartvereniging aan de Agnietenstraat die hij mede heeft opgericht. “Ook weer een plek waar iedereen kan komen” zegt Jochem.
Wij van de wijkkrant willen hem graag bedanken voor al die jaren sponsoring voor de prijsvraag en voor zijn aanwezigheid natuurlijk. We missen Jochem, maar we zijn wel blij dat hij naar zijn lichaam luistert. We hopen dat hij een mooie tijd tegemoet gaat!
Foto © Martijn Baudoin – Neem een kijkje binnen
